Wij zijn verhuisd!

2 oktober 2020: de dag dat wij Nederland achter ons lieten om 1.300 kilometer verderop onze dromen waar te maken in Italië. Een flinke onderneming, voor onszelf én voor onze dieren.

Chica: waar jij gaat, ga ik
Mijn lieve Podencomeisje Chica zit vanaf de dag dat ik haar bij haar liefdevolle opvanggezin ophaalde, als het ware aan mij vastgeplakt. De lieve schat heeft veel meegemaakt in haar korte leven en dat maakt een stabiele, liefdevolle basis voor haar extra belangrijk. En die basis, dat ben ik. Hoewel veranderingen in haar leven nog best wel eens indruk kunnen maken, kan zij die prima verwerken zolang ik er maar ben. Dan ervaart ze alle veiligheid die ze nodig heeft om de veranderingen op haar gemak een plekje te geven en te accepteren. Ik voorzag dus ook geen problemen omtrent de verhuizing naar Italië. En zo geschiedde; Chica heeft de hele autoreis lekker in haar mandje op de achterbank geslapen en heeft het naar haar zin in onze nieuwe omgeving bestaande uit voornamelijk wijngaarden. Ze geniet met volle teugen van al het leven hier; de konijntjes, kwartels, fazanten en reeën activeren weliswaar haar jachtinstinct, maar voorlopig blijft het bij speels gedrag, heel veel snuffelen en keihard rennen. Verhuizing geslaagd!

Poofy: zelfstandigheid ten top
Dan mijn sneeuwwitte poezenkind Poofy. Wat heb ik mij zorgen gemaakt om haar! Poofy is een zeer intelligente en zelfstandige poes. In Nederland vond ze het heerlijk om dagen en nachten buiten te zijn. Natuurlijk kwam ze dan wel meerdere keren per dag even om de hoek kijken en sliep ze af en toe uren achtereen bij mij op kantoor, maar het liefst was ze op ontdekkingsavontuur in de woonwijk. Aangezien wij in Italië eerst een tijdelijke woning zouden betrekken om vanaf daar ons droomhuis te zoeken, wist ik dat ik haar geruime tijd niet naar buiten wilde laten. En dat ons uiteindelijke droomhuis daarnaast in een natuurlijk gebied zou komen te staan; geen wijk met huizen, schuren, tuinen, schuttingen en volop ander kattengespuis om mee te spelen. Een héle grote verandering dus, die mij deed twijfelen. Was het wel eerlijk dat wij deze ingrijpende beslissing voor haar namen?

Hulp van een collega-dierentolk
Ik heb dan ook de hulp van Frederike ingeschakeld. Een kanjer van een dierentolk en een schat van een mens. Van haar heb ik geleerd hoe ik met dieren kan communiceren en daarvoor ben ik haar eeuwig dankbaar. Ik heb Frederike gevraagd contact op te nemen met Poofy om haar alle plannen tot in detail uit te leggen – van de reis tot en met de uiteindelijke verhuizing naar ons eigen paradijsje – en haar te vragen wat zij van deze plannen vond. Zelf communiceer ik ook regelmatig met mijn dieren, maar omdat ik emotioneel betrokken ben, twijfel ik bij deze belangrijke gesprekken aan de zuiverheid. Ik wíl heel graag horen dat mijn dieren gelukkig zijn, het helemaal eens zijn met mijn plannen, etc. Die gedachten staan een objectief en zuiver intuïtief gesprek in de weg; vandaar mijn keuze Frederike in te schakelen.

Zo gezegd, zo gedaan. Frederike heeft alles uitgelegd en de reactie van Poofy was fantastisch. Ze vertelde uit te zien naar ons paradijsje in Italië en kon zich vinden in de plannen. “Het doel heiligt de middelen,” merkte te op. Ja, ze zag wel degelijk op tegen de lange reis en vroeg of we niet vanuit Nederland ons droomhuis in Italië konden zoeken, zodat de hele tussenstap van een tijdelijke woning geschrapt kon worden. Hoe slim! Ze begreep daarnaast ook wel dat dat niet zo handig was. Poofy legde ook uit dat haar drang om vrij te zijn erg groot is. Dat ze daardoor verwachtte dat ze lichamelijk zeker haar ongenoegen zo nu en dan zou uiten, wanneer ze voor een langere tijd niet naar buiten zou mogen. Begrijpelijk, en ik verwachtte ook niet anders. 

Een ware transformatie
Al een stuk geruster door Poof’s begrip, maar nog steeds nerveus voor haar reactie als het eenmaal zou ver zou zijn, begonnen we aan onze reis. Die verliep buitengewoon goed! Reizen is aan Poof niet besteed; ze haat het om in een bench te moeten zitten. Ondanks dat, was er veel onderling contact. We hebben tijdens de reis veel met elkaar gepraat en dat hielp. Na een vermoeiende rit van 15 uur waren we dan ook allemaal héél blij ons tijdelijke appartement in te stappen.

En hoewel ik dacht dat daar de echte uitdaging pas zou beginnen – het binnen houden van mijn witte panter – heeft haar gedrag mij steil achterover doen slaan. Poofy is getransformeerd! We zijn inmiddels dik twee maanden verder en ze heeft nauwelijks drang om naar buiten te willen getoond. Ze heeft het appartement helemaal eigen gemaakt met verschillende comfortabele slaapplekken. Ze maakt dankbaar gebruik van de kattenbak en de krabpaal en vermaakt zich prima binnen. Zelf, zo vertelde zij mij pas, ziet ze het als een kleine vakantie. “Als het maar niet té lang duurt,” zei ze er voor de zekerheid nog even achteraan.

Verdieping van de relatie
Doordat we nu veel meer tijd in dezelfde ruimte doorbrengen, is onze relatie bovendien nog beter geworden. We hebben veel intuïtief contact en ook lichamelijk wordt Poof aanhankelijker. Ze is nooit een ‘knuffelkat’ geweest, af en toe een aaitje en als ik écht stil bleef zitten, kwam ze nog wel eens een kwartiertje tegen mij aan liggen op de bank. Maar nu… Meerdere keren per dag vraagt ze om een knuffelmomentje. Dan kroelen we en kletsen we. Het zijn waardevolle momenten die ik koester.

Niet alleen onze relatie, maar ook die tussen Poofy en Chica is verbeterd. Ze leren veel van en over elkaars gedrag en ik zie steeds meer begrip ontstaan. En ook al vindt Chica het reuzespannend; zo nu en dan lukt het Poof om even lekker tegen haar aan te gaan liggen. Geweldig!