Praten met overleden dieren
Als ik contact maak met een dier, maakt het niet uit of het dier nog leeft of al overleden is. “Praten met overleden dieren? Hoe kan dat eigenlijk?” wordt mij regelmatig gevraagd.
Lekker zweverig: spiritueel wezen in een aards lichaam
Dieren en mensen zijn spirituele wezens in een aards lichaam. Dat klinkt best zweverig, hè?! Misschien is het zo wat makkelijker voor te stellen: het aardse lichaam is je fysieke lichaam. Je lijf, het tastbare. Het spirituele wezen is, zoals ik op de pagina dierencommunicatie beschrijf, degene die jij wezenlijk bent, je kern. Ik zie dit meer als een energie, of als een licht dat door je lichaam stroomt en ook iets erbuiten (je aura). Sommigen noemen dit ook wel de ziel of de geest. Dit is ook het gedeelte waarmee je in contact staat, wanneer je intuïtief communiceert.
Zoals we allemaal weten; het aardse lichaam is niet oneindig. Op een bepaald punt overlijden mensen en dieren. Spirituele wezens echter, overlijden niet. Ze verlaten het aardse lichaam en gaan verder in een andere vorm. Daarom noem ik het ook meestal praten met een dier ‘dat is overgegaan’. Letterlijk over naar een andere vorm, bedoel ik daarmee.
Even wennen
Het klinkt gemakkelijk en simpel, maar ik denk dat dat overgaan nog een behoorlijk complex proces kan zijn (ik hoef het hopelijk voorlopig nog niet te ondervinden…) afhankelijk van de situatie, het dier en de manier van overlijden. Als je wil dat ik contact maak met jouw overleden dier, dan raad ik aan om dat op zijn vroegst drie maanden na het overlijden te doen. Dan weet het dier dat het is overgegaan, is het gewend aan de nieuwe vorm en kunnen we in alle rust communiceren en – desgewenst – terugkijken op zijn of haar aardse leven.
Troostende gedachte
Wat ik mooi vind aan dit gegeven, is dat de dieren die zijn overgegaan nog bij je (kunnen) zijn en dat je altijd contact met ze kan opnemen. Dat neemt natuurlijk niet weg hoezeer je ze fysiek kan missen! Lekker knuffelen, spelen of wandelen is er helaas niet meer bij. Maar vind je het ook niet een troostende gedachte dat ze er nog wel als spiritueel wezen zijn? Sommige dieren blijven voor een korte of lange periode bij de mens of mensen met wie ze geleefd hebben. En sowieso kan je zelf ook altijd een boodschap doorgeven: denk aan het dier en noem – hardop of in gedachte – zijn of haar naam. Dan heb je de aandacht en kan je je dier vertellen wat je wil vertellen. En als je daarmee oefent, de tijd ervoor neemt, de rust opzoekt en ontspant… wie weet ontvang je dan ook een boodschap terug!
Gizmo
Tijdens mijn eerste cursusdag ‘intuïtief communiceren met dieren’ werd mij verteld dat mijn overleden poes Gizmo (de zwarte poes op de foto) altijd bij mij is. Ik werd er erg emotioneel van, wat een hartverwarmende boodschap! Het kwam niet helemaal als een verrassing; mijn poes Poofy ligt regelmatig op mijn schoot als ik op de bank zit en kijkt dan gefixeerd naar een plekje achter mij op de rand van de bank. De plek waar Gizmo altijd zat, toen zij nog leefde. Poofy en Gizmo hebben elkaar overigens in levende lijve nooit meegemaakt, maar zeggen elkaar te kennen. Dieren zien namelijk heel veel dingen die de meeste mensen niet (meer) kunnen zien; zoals energieën en overleden mensen en dieren.
Hoe dan ook; ik moest regelmatig aan Gizmo denken toen Poofy weer eens ongegeneerd langs mij heen zat te staren en daarom was het niet helemaal een verrassing om te horen dat Gizmo bij mij is. De lieve schat, die ik 17 jaar lang (levend) mee heb mogen maken, helpt mij tegenwoordig tijdens het geven van consults. Laatst deed ik een consult met een poes, die mij aan het einde van het gesprek een compliment gaf namens Gizmo… ik stond versteld! Een waar cadeautje.
Vermissingen
Deze blog leent zich er overigens uitstekend voor om meteen uit te leggen waarom ik geen vermissingszaken aanneem. Ik kan (nog) niet aanvoelen of het dier waarmee ik contact heb leeft of is overgegaan. Dit vind ik cruciale informatie bij vermissingen. Ik kan het wel aan het dier vragen, maar als het bijvoorbeeld door een aanrijding plots is overleden, kan het zo zijn dat het dier dat zelf ook nog niet weet. Dan zou ik tevergeefs tijd en energie steken in het naar huis begeleiden van het dier of ongegrond hoop geven aan de mensen die het dier zoeken en dat voelt niet goed. Ik geloof erin dat ik, zoals veel dierentolken, na verloop van tijd het verschil aanvoel tussen levende en overleden dieren. Vanaf dan neem ik ook vermissingszaken aan.
Gesprekken voeren met overleden dieren doe ik wel met liefde. Dus wil je nog een boodschap doorgeven of zit je met vragen na het overlijden van jouw dier? Vraag een consult aan!
