Mijn eerste kennismaking met dierencommunicatie - deel 2
Ik kan niet ontkennen dat ik, toen ik me eenmaal realiseerde dat dierencommunicatie bestaat, een lichte vorm van jaloezie, misschien zelfs afgunst voelde. Richting diegenen die dat kunnen welteverstaan. Om te kunnen praten met dieren, moet je wel heel gezegend zijn. Uit een spiritueel-ontwikkelde familie komen, waarin je van jongs af aan al gestimuleerd wordt om je telepathische vermogen te versterken. Altijd al contact hebben gehad met overledenen. Aura’s kunnen zien. Communiceren met dieren heb je dan vast altijd al gekund. Het is een gave. Je hebt het of je hebt het niet. Toch?
Praten met dieren – een droom
Destijds sprak ik ongeveer elk kwartaal af met Elsa van der Drift, mijn coach voor zowel mijn zakelijke- als privéleven. We bespraken wat er op dat moment speelde en aandacht behoefde. Zonder een specifiek doel ging ik naar haar toe en met verhelderende inzichten, een voor mij onmisbaar stappenplan en vol inspiratie en energie kwam ik weer thuis. Dankzij Elsa bleef ik groeien en ontwikkelen in de richting die ik verkoos en waarbij ik mij goed voelde.
Toen ik weer eens met een lekkere kop thee in mijn handen in haar fijne praktijkruimte zat, het was enkele weken nadat Freddy weer veilig thuisgebracht was, vertelde ik Elsa vol kleuren en geuren het hele verhaal. “Elsa, dat is toch een droom! Stel je kan praten met dieren, dat is toch het mooiste dat er is?” Elsa keek mij aan: “Is dat jouw droom?” Ik vond het een verrassende vraag. Als kind al lag ik ’s avonds in bed te fantaseren over hoe het moet zijn om met dieren te praten, ze echt te begrijpen, om een kijkje te krijgen in hun belevingswereld. Urenlang heb ik gepraat met paarden, honden, katten, dolfijnen, wolven en vogels. In mijn eigen fantasiewereld. Iedereen heeft toch die wens? De vraag van Elsa bevestigde van niet. “Eh, ja, dat is van kinds af aan al mijn droom. Het lijkt me fantastisch, een ware verrijking van het leven.” Weer keek Elsa mij aan, doordringend is niet het goede woord, maar op een manier die mij meteen vertelde dat er iets stond te gebeuren. “Waarom doe je het dan niet?”
Alles is mogelijk
De ene na de andere belemmerende overtuiging rolde moeiteloos uit mijn mond. “Ik beschik niet over die gave.” “Ik kan dat niet.” “Ik ben niet paranormaal begaafd.” De blik in Elsa’s ogen spraken boekdelen. Deze antwoorden waren voor haar niet bevredigend. Elsa leerde mij die dag een belangrijke les. Alhoewel ik daarover alleen al een heel boek zou kunnen schrijven, probeer ik het kort samen te vatten. Elsa leerde mij dat alles en iedereen bestaat uit dezelfde energie. De één noemt het Levensadem, de ander Levensenergie, weer een ander Qi, Chi of Prana. De benaming doet er niet toe. Het besef en het bewustzijn hiervan des te meer, want het betekent dat we in wezen allemaal hetzelfde zijn (lees bij interesse vooral het boek een nieuwe wereld van Eckart Tolle). Dat betekent ook, dat we allemaal in staat zijn hetzelfde te kunnen. Of je nu uit een spiritueel-georiënteerde familie komt, altijd al met dieren hebt kunnen praten of juist niet: gaven, talenten, aanleg en kundigheid… je creëert het allemaal zelf. Betekent dat, dat ook ík met dieren kan communiceren?
